مقایسة توان ترسیب کربن سه گونة بوته‌ای گل آفتابی، سیاه گینه و درمنة دشتی در مراتع خشک ایران (مطالعة موردی: دشت گربایگان فسا)

کربن عمده‌ترین عنصر گاز‌های گلخانه‌ای محسوب می‌شود که ترسیب آن توسط فرایند فتوسنتز و از طریق زیتوده گیاهی، ساده‌ترین و ارزان‌ترین راهکار ممکن برای کاهش سطح این گاز اتمسفری است. پوشش گیاهی با بافت چوبی توانایی ترسیب کربن بیشتری دارد و در مراتع خشک بیشتر شامل فرم رویشی بوته‌ای ا‌ست. در این مقاله با هدف ارزیابی توان ترسیب کربن گونه‌های بوته‌ای غالب، بخشی از مراتع خشک گربایگان انتخاب شد. پس از تعیین منطقه معرف و محاسبة درصد تاج پوشش گونه‌های بوته‌ای، گونه‌های گل‌آفتابی (Helianthemum lippii (L.) Pers.)، سیاه گینه(Dendrostellera lessertii(Wikstr.)Van Tiegh.) و درمنه دشتی((Artemisia sieberi Besser. به عنوان گونه‌های غالب منطقه تعیین شدند. بر اساس روش آماری تعیین حجم نمونه‌گیری، تعداد 92 پایه از گونه گل آفتابی و 98 پایه از هر یک از گونه‌های سیاه گینه و درمنه دشتی به‌طور تصادفی انتخاب شدند و اندام‌های هوایی و زیرزمینی آنها به آزمایشگاه منتقل و ضریب تبدیل ترسیب کربن هر اندام گیاهی به صورت جداگانه توسط روش احتراق تعیین شد. نتایج آماری این بررسی نشان داد که میزان ترسیب کربن در سه گونة مذکور اختلاف معنی‌داری داشت(P